پروتکل های بار گذاری توصیه شده جهت ایمپلنت های دندانی در افراد بی دندان و نیمه بی دندان با پروتز های ثابت و متحرک

سابقه و هدف: میزان آگاهی و توقع بیماران از درمان با ایمپلنت های دندانی در سالهای اخیر افزایش قابل توجهی یافته است. همچنین درمان با ایمپلنت های دندانی به عنوان یک راه قابل پیش بینی درمانی جهت جایگزینی دندان های از دست رفته با انواع پروتزهای ثابت و متحرک، ثابت شده است. در گذشته تصور می شد که 3 تا 6 ماه زمان جهت بهبودی بعد از جراحی لازم است تا بارگذاری صورت گیرد، اما مطالعات اخیر نشان دهنده موفقیت بالای بارگذاری فوری و زود هنگام می باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی شواهد جهت پروتکل های پیشنهادی بارگذاری ایمپلنت های دندانی بود. مواد و روشها: در مطالعه حاضر مروری جامع بر مقالات مرتبط صورت پذیرفت. محل اصلی جستجو سایت های pubmed و science-direct بودند. سایت های فوق تا پایان سپتامبر 2010 مورد جستجو قرار گرفتند. مطالعاتی که پروتکل های بارگذاری بر روی انسان ها را مورد بررسی قرار داده بودند، همچنین واجد معیارهای لازم بودند، انتخاب شدند. یافته ها: در نهایت از میان 971 مقاله 138 مقاله انتخاب شدند. 40 مقاله بارگذاری فوری (immediate)، 39 مقاله بارگذاری زود هنگام (early)، 52 مقاله بارگذاری متداول (conventional) و 7 مقاله بارگذاری فوری در ایمپلنت هایی که به صورت fresh socket گذاشته شده اند را مورد بررسی قرار داده بودند. نتیجه گیری: شواهد موجود از بارگذاری ایمپلنت های دندانی با سطح microroughened در بیماران بی دندان و نیمه بی دندان طی 6 تا 8 هفته پس از جایگذاری با پروتز ثابت یا متحرک، حمایت می کنند،.همچنین می توان ایمپلنت های دندانی در مندیبل را با پروتزهای ثابت و متحرک در کمتر از یک هفته تحت بارگذاری قرار داد. اما شواهد موجود از بارگذاری ایمپلنت های دندانی در فک بالای فرد بی دندان و نیمه بی دندان در کمتر از 8 هفته حمایت نمی کنند و بارگذاری تاخیری (بعد از 3 ماه) را پیشنهاد می نمایند. شرایط خاص نظیر کمبود ثبات اولیه، انجام آگمانتاسیون، بالا بردن سقف سینوس، وجود پارا فانکشن، شرایط سازش میزبان و عوارض دندانی بعنوان ریسک جهت بارگذاری فوری و زود هنگام محسوب می شوند. بارگذاری بین هفته های سوم و ششم نیز توصیه نمی شود.